مـسـجـدسـلـیـمـان
عکسهایی از مسجدسلیمان، شهر اولین های شیرین و تلخ
مـسـجـدسـلـیـمـان
عکسهایی از مسجدسلیمان، شهر اولین های شیرین و تلخسفری به مسجدسلیمان - یک گام مثبت، یک خبر خوش (1)
با یاد و نام خدا
سفری به مسجدسلیمان
یک گام مثبت، یک خبر خوش (1)
چندی قبل که به مسجدسلیمان رفته بودم، جلو درب باشگاه کاوه پلاکاردی دیدم با این مضمون که باشگاه در روز25 تیرماه با حضور جمعی از پیشکسوتان افتتاح خواهد شد. راستش را بخواهید باور نکردم ارتش به این راحتی اجازه ی چنین کاری را بدهد.
چند روز قبل که مجددا رفته بودم مسجدسلیمان، دیدم که واقعیت دارد. پلاکاردی جلو درب باشگاه نصب شده بود که در آن از تلاشهای آقایان شهنی کرم و جاویدان در بازگشایی باشگاه تقدیر شده بود.
کاری به این ندارم که از باشگاه کاوه چه باقی مانده است اما همین که همین امکانات کم هم در اختیار بچه های محل قرار گرفته بود خوشحال شدم. درب تازه رنگ شده ی باشگاه، اولین نشانه ی تغییرات مثبتی بود که به چشم می آمد، دیوارهای آجری باشگاه رنگ شده و روی آن نقش و نگارها ی زیبا دیده می شد.
وارد باشگاه که شدم، بهرام شهنی کرم را دیدم. من و بهرام همشاگردی دوران دبستان بودیم و در دبستان سینا درس می خواندیم. بعد از روبوسی و احوالپرسی به همراه ایشان به محوطه ی استخر قدیمی باشگاه رفتیم. استخر که نه، نمایی از استخر داشت و برایم توضیح داد که چقدر تلاش کرده تا توانسته مجوز قسمت باشگاه را برای فعالیت ورزشی بچه های محل بگیرد. ضمنا اضافه کرد که قرار است شهرداری کل مجموعه را از ارتش خریده و راه اندازی کند که خبر بسیار خوشی است و امیدوارم که به حقیقت بپیوندد. اگر چنین بشود تنها مکانی خواهد بود که ساکنان بخش بزرگی از مسجدسلیمان یعنی از نفتک تا سی برنج، می توانند از امکانات آن استفاده کنند.
چیزی از استخر باقی نمانده بود، تمام آنچه بردنی بود برده بودند، تیر چراغ برق، پله های داخل استخر که به وسیله ی آن از آب بیرون می آمدند، سکوهای آهنی پرش، شیرهای آب، مخزنآب استخرو خلاصه همه چیز. تنها آنچه مانده بود کاشی های آبی رنگ استخر بود که در اثر سالها جلو آفتاب ماندن رنگ و روی خود را از دست داده بودند. یک لحظه به گذشته رفتم زمانی که آرزو داشتم وارد استخر شوم و نتوانستم و همین سبب شد که هیچگاه شنا یاد نگیرم. تنها زمانی که مرحوم پدرم که مسئول سرکشی به وضعیت آب استخر بود برای کلرزدن به آب استخر می رفت، می توانستم وارد آنجا شوم که در آن زمان هم نمی توانستم وارد آب شوم. هنوز هم خسرت آن روزها را در دل دارم.
از محوطه ی استخر عکسهایی هم گرفتم که روی وبلاگ می گذارم. امیدوارم دوستانی که عکسهای قدیمی از استخر باشگاه کاوه دارند، به صورت امانت در اختیارم بگذارند تا به نام خودشان روی وبلاگ بگذارم.
عکسی از مسجدسلیمان
با یاد و نام خدا
عکسی از گذشته - زنان در حال جمع آوری نفت سیاه
با تشکر از دوست خوبم آقای نصیری که این عکس را در اختیارم گذاشتند
عکسی از مسجدسلیمان
با یاد و نام خدا
عکسی از توزیع نفت سیاه در بین مردم - دهه ی 1340
با تشکر از همشهری خوبم آقای نصیری که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان -همکاران
با یاد و نام خدا
عکسی از همکاران
با تشکر از دوست خوبم آقای سجادیان که این عکس را در اختیارم گذاشتند
عکسی از مسجدسلیمان - همکاران
با یاد و نام خدا
عکسی از همکاران
با تشکر از دوست خوبم آقای سجادیان که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - همکاران
با یاد و نام خدا
عکسی از همکاران
با تشکر از دوست و همکار خوبم آقای سجادیان که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی پسران
با یاد و نام خدا
عکسی از دانشسرای مقدماتی پسران مسجدسلیمان
با تشکر از دوست خوبم آقای تعلیمی که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی پسران
با یاد و نام خدا
عکسی از دانشسرای مقدماتی پسران مسجدسلیمان
با تشکر از دوست خوبم آقای مجتبی تعلیمی که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی پسران
با یاد و نام خدا
عکسی از دانشسرای مقدماتی پسران
با تشکر از دوست خوبم آقای مجتبی تعلیمی که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی پسران
با یاد و نام خدا
عکسی ار دانشسرای مقدماتی پسران مسجدسلیمان - سال 1350
از راست زنده یاد اولیایی رییس دانشسرا، ......... ، آقای سارنج و آقای نصیری.
با تشکر از دوست عزیز آقای محتبی تعلیمی که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان
با یاد و نام خدا
عکسی از دونفر از دبیران قدیمی
و این هم عکسی از آقای تعلیمی به همراه دو تن از دبیران قدیمی، سمت راست آقای عبادی و سمت چپ آقای نصیری. با تشکر ازآقای تعلیمی که این عکس را دراختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی پسران
با یاد و نام خدا
عکسی و خاطره ای
چند روز قبل زمانی که می خواستم عکسی از دوران تحصیل در دانشسرا را روی وبلاگ بگذارم، با دوست و همدوره ای عزیزم آقای مجتبی تعلیمی تماس گرفتم تا در مورد تاریخ آن عکس بپرسم. اتفاقی از او پرسیدم: عکسی از گذشته ندارد که جواب داد چرا دارم و بلافاصله چندتا را برایم فرستاد که واقعا تجدید خاطره ای شد. دیدن عکس چند تن از دبیران قدیمی واقعا خاطره انگیز بود. بلافاصله با آقایان نصیری و عبادی تماس گرفته و از آنها کسب اجازه کردم تا عکسشان را روی وبلاگ بگذارم که این بزرگواران هم با خوشحالی پذیرفتند و من این عکسها را به تدریج روی وبلاگ می گذارم.
در این عکس مجتبی در حال گرفتن جایزه ای از دست زنده یاد آقای اولیایی رییس دانشسراهستند. این مراسم در سالن اجتماعات دانشسرا برگزار شد. چند سال قبل این سالن و بخش دیگری از ساختمان دانشسرا تخریب و به جای آن ساختمان شیک و جدیدی برای مدرسه ی راهنمایی انقلاب ساخته شد.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشسرای مقدماتی
با یاد و نام خدا
عکسی و خاطره ای
فکر کنم سال اول دانشسرا بودیم ( سال 1350 ) که به دعوت رییس دانشسرای مقدماتی دختران اهواز، یک روز ( یک ناهار ) را در آنجا مهمان بودیم. آشنایی با کسانی که سال بعد همکار اداری ما می شدند، تجربه ی بدیعی بود که تا آن زمان سابقه نداشت. در بین دانشجو معلمان دختر، چند نفر همشهری ما یعنی مسجدسلیمانی هم بودند. به هرحال روز خوبی بود و خاطره ی آن یکی از بهترین خاطرات دوران تحصیل من است. قرار بود که این دعوت هم پس داده شود ولی متاسفانه این اتفاق نیفتاد و از آن روز تنها همین عکس باقی ماند که آن هم به لطف دوست وهم دوره ای خوبم آفای عبود شکیب به من داده شد که روی وبلاگم بگذارم تا دوستانی که می بینند، یادی از آن دوره و آن روز بکنند.
احتمالا تمام آن دانشجو معلمان اگر استعفا نداده، اخراج یا پاکسازی نشده و یا خدای ناکرده فوت نکرده باشند، حالا دوران بازنشستگی را می گذرانند که برای همگیشان آرزوی سلامتی و طول عمر همراه با عزت و سربلندی دارم و یادی هم از دوستانی بکنیم که دیگر در میان مانیستند همچون زنده یادان خزائی، مولایی، مرید کیانپور، قنبر یاوری، شیری و ..... ، و برایشان مغفرت الهی را آرزو کنیم.
عکسی از مسجدسلیمان - دانشجومعلمان دانشسرای مقدماتی پسران مسجدسلیمان - 1350
با یاد و نام خدا
عکسی از دانشجومعلمان دانشسرای مقدماتی پسران مسجدسلیمان - 1350
با تشکر از دوست خوبم آقای عبود شکیب که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - همکاران
با یاد و نام خدا
عکسی از مسجدسلیمان - همکاران
با تشکر از دوست و همکار خوبم آقای سجادیان که این عکس را در اختیارم گذاشتند.
عکسی از مسجدسلیمان - عکس دیگری ازتَهدٌِه
با یاد ونام خدا
عکس دیگری ازتَهدٌِه
سلام این هم عکس دیگری از تَهدٌِه که به جرات میگویم تمام هم سن و سالهای من و حتی بسیاری کسانی که از من هم کوچکترهستند کودکی خود را در آن گذرانده، با صدای زنگوله های آن خوابیده و به مهره های رنگارنگ آن و یا دیگر وسایلی که مادر با استفاده از امکانات محیط و با توجه به آنچه در ذهن داشت درست کرده بود، نگاه کرده و یا با آنها بازی کرده اند ( در بسیاری مناطق هنوز تَهدٌِه وجود دارد و استفاده می شود ).
غرض از این مقدمه اشاره ای به لوله ای است که در تصویر می بینید. به این لوله، بُـلـور می گویند. کار آن انتقال ادرار بچه به درون ظرفی است که در پایین تَهدٌِه می بینید. در گذشته پدر یا مادر این لوله را با استفاده از نَی های نسبتا قطور درست می کردند و برای اینکه بدن بچه را زخم نکند، بخش جلو آن را که شبیه به فلم نَی بود، با استفاده از یک تکه فلز داغ صاف می کردند. ناهمواری های باقی مانده هم به مرور و استفاده از آن برطرف می شد. ظاهرا پیشرفت علم و یافتن مواد جدید پایش به تَهدٌِه هم باز شده و مادر این کودک به جای نی، از لوله ی پی وی سی استفاده کرده و حتما فکری هم به حال لبه های آن کرده است.
بُلور ( همان لوله ) را بین پاهای بچه گذاشته و با تکه ای پارچه آن را کاملا در محل مناسب قرار می دادند. این را هم بگویم که این وسیله در مورد پسربچه ها کاملا جواب می داد مگر مادر در قرار دادن آن ناشی بوده و یا خوب آن را جا نمی داد ولی متاساانه در مورد دختربچه ها کارآیی نداشت به همین علت دخترها بیشتر عرق سوز ( بخوانید ادرار سوز ) می شدند و مثل حالا هم که خبری از پودر بچه و روغن مخصوص و.... ، نبود و نتیجه ی آن گریه های مداوم بچه بود خصوصا اگر در فصل بهار یا تابستان به دنیا می آمد.
برای ادای امانت نام عکاس و آدرس سایتی که عکس در آن قرار داده شده بودهم آورده ام.
( دٌ = نشانه ی تلفظ خاص حرف دال در زبان بختیاری )
عکسی از مسجدسلیمان - تَهدٌِه
با یاد و نام خدا
عکسی از مسجدسلیمان - تَهدٌِه
زن بختیاری در حالی که تَهدٌِه به پشت دارد منظره ای که در زمان کوچ عشایر، زیاد دیده می شود.